تحقیق در مورد هند

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه3

مقدمه: هند دارای یکی از قدیمیترین تمدنهای جهان است و تاریخ شکلگیری آن با تاریخ ایران و مهاجرت آریاها به مرکز آسیا مربوط میشود. در زمان سلطنت غزنویان در ایران، این کشور چندین بار توسط سلاطین این سلسله مورد حمله قرار گرفت و در قرون بعد یک دریانورد پرتغالی بنام واسکودوگاما پای اروپاییان را به هند باز نمود و بعدها به تدریج هلندیها، فرانسویها و انگلیسیها بر آن مسلط شدند.

هند در جنوب آسیا قرار دارد و مساحت آن 29/3 میلیون کیلومترمربع است. جمعیت آن 77/975 میلیون نفر و مردم آن از نژادهای سفید (آریایی) و سیاه (دراویدی) و زرد میباشند. در هند بنا به اقتضای اجتماعی و سیاسی به زبانهای متعددی تکلم میشود که تعداد زیادی از آنها زبان رسمی محسوب میشوند ولی مهمترین زبانهای رایج این کشور هندی، اردو و انگلیسی است.

بالغ بر 80 درصد مردم هند پیرو آیین هندو، 11 درصد مسلمان، 4/2 درصد مسیحی، حدود یک درصد سیک و 7/0 درصد بودایی و 5/4 درصد باقیمانده پیروان مذاهب دیگر میباشند.

کنیسای ماگن داوید در کلکته

نوع حکومت آن جمهوری متحده است که در سال 1947 از انگلیس استقلال یافت و در 30 اکتبر 1945 به عضویت سازمان ملل متحد درآمد و در عین حال عضویت خود را در سازمان کشورهای مشترک المنافع انگلیس نیز حفظ نمود.

دهلی نو پایتخت هند است و از شهرهای مهم آن میتوان به کلکته، بندر بمبئی و بندر مدرس اشاره نمود. هند را به نام جمهوری بهارات یا کشور هفتاد و دو ملت نیز میشناسند.

***

کنیسای شهر کُچی (Kochi) در جنوب هند از مناطق دیدنی برای گردشگران محسوب میشود. مناره آن در انتهای کوچهای به نام «یهودیان» قراردارد و سنگ فرش آن از کاشیهای رنگ آمیزی شده در چین میباشد، لوسترهای این کنیسا از شیشههای رنگارنگ اروپایی است و تومارهای تورات در جایگاه خاصی نگهداری میشود. شانزده زن و مرد سالخورده اعضای این کنیسا هستند. یکی از اعضای این کنیسا معتقد است با توجه به سیر صعودی مهاجرت جوانان، اعضای این کنیسا در ده سال آینده به صفر خواهد رسید.

تاریخ یهودیان هند قدمتی دو هزار ساله دارد. بر اساس روایات موجود، مهاجرت قوم یهود از زمان پادشاهی حضرت سلیمان آغاز شده است. اولین سند تاریخی در

مقاله معماری در شبه قاره هند - معماری

مقاله معماری هند با فرمت word و در 111 صفحه ارائه گردیده است.

ساختمانهای معمول در این دوره دارای نماهای (درونی و بیرونی) بسیار تزیین شده هستند. غالباً دیوارها با طاقنماهایی قاب بندی شده اند. وجود مواد و مصالح زیاد و متنوع به صورت حجاری مرسوم روی سنگ (که به ترکیب و آراستگی جدید رسیده بود)، استفاده از مرمر سفید، معرق کاری با سنگ، گچبری رنگی و کاشیکاری از خصوصیات تزیینات معماری این دوره است. چینی خانه، بدون توجه به فن اجرای آن، نقشمایة مورد توجهی برای تزیین دیوارها بوده است. چینی خانه (اتاق چینی) شامل تورفتگیهای کوچک واقعی یا کاذب و معمولاً به شکل تعدادی عنصر چند پره ای است که نقشمایه های آن شامل کوزة گل یا گلدان نیز می شود. این نقشمایه ها ممکن است به صورت انبوه و فشرده در تمام نمای یک دیوار پدیدار شده باشد . تزیین سطوح با نقاشی به خصوص نوعی نقاشی دیواری که در آن از نقاشیهای اروپایی الهام گرفته شده بود، رایج شد .

راه حلهای جدیدی در زمینة ساختن طاقها آزمایش شد. طاقهایی با سازة کاذب و طرحهای بسیار پیچیده با نظام جدیدی از شبکه ای متشکل از نقاط و سطوحی (غالباً به شکل ستاره) که توسط دایره هایی متحدالمرکز مرتب شده بودند. (مقرنس) جایگزین کاربندی ها شد. به نظر می رسد که در طراحی این الگوها از آثار صفوی الهام گرفته شده است (که آن آثار نیز از بناهای تیموری الهام گرفته بودند). این نوع طرح در این دوره تأثیر و نفوذ زیادی یافت. نمونة معمول طاقهای جهانگیری شبکه‌ای از شکلهایی شبیه به بادبزن با مقرنس هایی با عناصر لوزی شکل  است. فن خاص دیگری در مورد پوشش گنبدها – که بیشتر به دورة جهانگیر منحصر بود – ردیفهای متمرکزی از قوسهای کوچک مقرنس  بوده است.

نمونه هایی از پوششها و طاقهای جدید قبلاً در نخستین اقدام ساختمان سازی جهانگیر در آرامگاه پدرش با سازة سنتی جدیدی در سکندرا در حومة آگرا ظاهر شده بود. بعدها نام آنجا را «بهشت آباد» گذاشتند تا وضعیت جدید آن را به عنوان محل آرامگاه پادشاه بزرگ مورد تمجید قرار داده باشند. مقبرة اکبر در مرکز یک چهارباغ با طرح کلاسیک قرار گرفته استو خیابانهای اصلی باغ به یک دروازة واقعی و یه دروازة کاذب منتهی می شوند. بنای اخیر با الهام از بناهای اکبر، با نمایی بیرونی متکی بر پایه و قوس و نمای درونی پله ای ساخته شده است. مفهوم معماری این نوع بنادر اینجا دگرگون شده است، چنان که نماهای دارای پیشطاق به سوی داخل هستند. این موضوع نباید ضرورتاً به عنوان روش و تمایلی خاص در این بنا مورد توجه قرار گیرد، بلکه آن را راه حل نسبتاً موفقی در زمینة طراحی فضا با پدید آوردن عرصه های عمیق می توان به شمار آورد: چنان که گویی فضای خالی درون پیشطاقها، خیابانهای باغ را به درون خود جذب می کنند.

مفهوم و ایدة عمومی معماری آرامگاه که ساختمان اصلی آن در محل تقاطع دو خیابان اصلی قرار گرفته است، به صورت همزمان هم با اصول سنتی و قدیمی منطبق بود و هم بدیع و غیرسنتی بود – واکنشی در زمینة طراحی بناهای آرامگاهی که با طراحی بناهای بزرگ مانند مساجد و کاخهای متعلق به دورة آخر پادشاهی مشابه بود. این مقبره با طاقهایی به سبک تیموری و با سازه بنایی، در روی یک سکو ساخته شده بود و شامل تعداد دهانه با سقف گنبدی شکل و دالانی با تزیینات گچی نقاشی شده  و پیشطاقی بلند که با معرق کاری سنگی به نحوی تزیین شده بود که مانند سطوح کاشیکاری شده بود و با روش بومی متشکل از ستون و نعل درگاه سنگی با عقب کشیدن طبقه های غرفه های ستون دار ساخته شده بود. این طرح یک بار دیگر ارتباط نزدیک بین معماری مسکونی و معماری آرامگاهی را نشان می دهد که در آن نوعی عمارت پله ای از دوره های پیشین در مقیاسی بزرگ برای آخرین بار در مقبره های سلطنتی به کار رفته است. در بالاترین طبقة) آرامگاه که فضای آن باز است و در منارهای بالای دروازة جنوبی، از مرمر سفید به شکلی سلسله مراتبی و متناوب استفاده شده است. در اینجا نخستین کاربرد مناره های چندتایی در معماری گورکانی مواجه می شویم، خصوصیتی که تبدیل به یکی از مشخصه های معماری دوره شاه جهان شد. نکتة قابل توجه دیگر در دروازة جنوبی، انعکاس معرق کاری زیبای آن با سنگ – همراه با معرق کاری دروازه های کاذب – و تزیین پیشطاقهای مقبره است.