مقاله مدیریت پردازش process management - مهندسی کامپیوتر - word

مقاله مدیریت پردازش  process  management برای رشته مهندسی کامپیوتر با فرمت word شامل 21 صفحه

یک processیک برنامه در حال اجرا میباشد . سیستم unix  برای کنترل نمودن process های در حال اجرا برنامه های مختلفی را فراهم ساخته است . بی شک برنامه ps  مهمترین برنامه از این نوع میباشد که وضعیت process های کنونی شما را نشان میدهد .

هنگامیکه process ها در صحنه اجرا میشوند ، میتوان بوسیله سیگنال هائیکه از صفحه کلید ارسال میگردد آنها را متوقف نمود . اما برای مدیریت process هائیکه در زمینه اجرا میگردند با استفاده از فرمان kill آنها را متوقف میسازیم .

دیگر فرامینی که در این فصل مورد بررسی قرار میگیرد امکان تغییر دادن محیط process ها را فراهم میسازند . فرمان nice اولویت اجرای process را کاهش میدهد تا process های دیگر بیشتر مورد توجه قرار گیرند . فرمان nohup این امکان را در اختیار شما قرار میدهد که پس از خروج از سیستم process شما همچنان در حال اجرا باقی بماند . فرمان at این امکان را در اختیار شما قرار میدهد که برنامه ای را در زمانیکه شما تعیین می نمائید به اجرا در بیاید .

گاهی از اوقات لازم است که اجرای یک process  را که شما شروع نموده اید متوقف سازید . مثلا برنامه آنطور که شما مایل بودید عمل نمیکند و یا اینکه دیگر نیازی به اجرای برنامه ای که در زمینه اجرا نمودید ندارید . یک برنامه که در زمینه اجراء میگردد نه تنها بوسیله وقفه بلکه بوسیله سیگنال quit هم خاتمه نمی یابد ، زیراshell process ,   های زمینه  را از سیگنال ها محفوظ نگاه میدارد . اما بوسیله ارسال سیگنال نرم افزاری خاتمه ، میتوانید یک process را که در زمینه در حال اجراء شدن است خاتمه دهید . زیرا shell  در مقابل این signal  محافظتی انجام نمیدهد .

برای ارسال یک سیگنال نرم افزاری به یک process  از فرمان kill  با قالب زیر استفاده نمائید .

$ kill ( - signal – no ) pid

در اینجا pid  شماره مشخصه process میباشد که بلافاصله پس از اجرای process  در زمینه توسط shell نمایش داده میشود . اگر شماره مشخصه process  را فراموش کردید با استفاده از فرمان ps شماره مشخصه process مورد نظر خود را بدست آورید  .

تحقیق درباره آشنایی با شبکه‌های میان ارتباطی

فرمت فایل : word (قابل ویرایش) تعداد صفحات : 11 صفحه

مقدمه
 با توجه به پیشرفت بشر و نیاز به افزایش قدرت محاسباتی،  استفاده از سیستم‌های پردازش سریع با پردازشگرهای موازی گسترش فراوانی یافته است. این سیستم‌ها به دو دسته عمده چندپردازنده‌ها[1] و چندکامپیوترها[2] تقسیم می‌شوند. در این  سیستم‌ها، ارتباط بین پردازنده‌ها(عناصر پردازشگر) و یا ارتباط بین پردازنده‌ها و پیمانه‌های حافظه از طریق شبکه‌ای موسوم به شبکه میان‌ارتباطی[3] برقرار می‌شود. در واقع سیستم‌های موازی چندپردازنده‌ای بر پایه دو مدل حافظه مشترک[4] و حافظه توزیعی[5] ساخته می‌شوند. در سیستم‌های چندپردازنده با حافظه مشترک (که به آنها به اختصار سیستم‌های چندپردازنده‌ای می‌گویند)، تمام پردازنده‌ها به یک (یا چند) پیمانه حافظه مشترک دسترسی دارند و هر پردازنده با قرار دادن اطلاعات خود در حافظه مشترک می‌تواند با دیگر پردازنده‌ها تبادل اطلاعات کند. در سیستم‌های چندپردازنده با حافظه توزیعی (که معروف به سیستم‌های چندکامپیوتری می‌باشند)، هر پردازنده دارای حافظه محلی است و پردازنده‌ها از طریق ارسال بسته[6] با یکدیگر تبادل اطلاعات می‌نمایند.

دانلود پروژه پایانی کارشناسی با موضوع سیستم های پردازش ابری با روش های توزیع، تسهیم و پیش پردازش به همراه پاور پوینت

دانلود پروژه پایانی کارشناسی با موضوع سیستم های پردازش ابری با  روش های توزیع، تسهیم و پیش پردازش

رشته های فناوری اطلاعات ، کامپیوتر ، ICT

تعداد صفحات :67 صفحه

نوع فایل : ورد و پاور پوینت

تحقیق در مورد واحد پردازش مرکزی

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:13

واحد پردازش مرکزی

سی‌پی‌یو (به انگلیسی: Central Processing Unit یا CPU) یا پردازنده (به انگلیسی: Processor)، یکی از اجزاء رایانه می‌باشد که فرامین و اطلاعات را مورد پردازش قرار می‌دهد. واحدهای پردازش مرکزی ویژگی پایه‌ای قابل برنامه‌ریزی‌شدن را در رایانه‌های رقمی فراهم می‌کنند، و یکی از مهم‌ترین اجزاء رایانه‌ها هستند. یک پردازندهٔ مرکزی، مداری یکپارچه می‌باشد که معمولاً به عنوان ریزپردازنده شناخته می‌شود. امروزه عبارت CPU معمولاً برای ریزپردازنده‌ها به کار می‌رود.

عبارت «Central Processor Unit» (واحد پردازندهٔ مرکزی) یک ردهٔ خاص از ماشین را معرفی می‌کند که می‌تواند برنامه‌های رایانه را اجرا کند. این عبارت گسترده را می‌توان به راحتی به بسیاری از رایانه‌هایی که بسیار قبل‌تر از عبارت "CPU" بوجود آمده بودند نیز تعمیم داد. به هر حال این عبارت و شروع استفاده از آن در صنعت رایانه، از اوایل سال ۱۹۶۰ رایج شد. شکل، طراحی و پیاده‌سازی پرازنده‌ها نسبت به طراحی اولیه آنها تغییر کرده‌است ولی عملگرهای بنیادی آنها همچنان به همان شکل باقی مانده‌است.

پردازنده‌های اولیه به عنوان یک بخش از سامانه‌ای بزرگ‌تر که معمولاً یک نوع رایانه‌است، دارای طراحی سفارشی بودند. این روش گران قیمت طراحی سفارشی پردازنده‌ها برای یک بخش خاص، به شکل قابل توجهی، مسیر تولید انبوه آنرا که برای اهداف زیادی قابل استفاده بود فراهم نمود. این استانداردسازی روند قابل ملاحظه‌ای را در عصر مجزای ابر رایانه‌های ترانزیستوری و ریز کامپیوترها آغاز نمود و راه عمومی نمودن مدارات مجتمع(IC یا Integrated Circuit) را سرعت فراوانی بخشید. یک مدار مجتمع، امکان افزایش پیچیدگی‌ها برای طراحی پردازنده‌ها و ساختن آنها در مقیاس کوچک را (در حد میلیمتر) امکان پذیر می‌سازد. هر دو فرآیند (کوچک سازی و استاندارد سازی پردازنده‌ها)، حضور این تجهیزات رقمی را در زندگی مدرن گسترش داد و آن را به فراتر از یک دستگاه خاص مانند رایانه تبدیل کرد. ریزپردازنده‌های جدید را در هر چیزی از خودروها گرفته تا تلفن‌های همراه و حتی اسباب بازی‌های کودکان میتوان یافت.

مدت زمان انجام یک کار به‌وسیله رایانه، به عوامل متعددی بستگی دارد که اولین آنها، سرعت پردازشگر رایانه‌است. پردازشگر یک تراشه الکترونیکی کوچک در قلب کامپیوتر است و سرعت آن بر حسب مگاهرتز یا گیگاهرتز سنجیده می‌شود. هر چه مقدار این پارامتر بیشتر باشد، پردازشگر سریعتر خواهد بود و در نتیجه قادر خواهد بود، محاسبات بیشتری را در هر ثانیه انجام دهد. سرعت پردازشگر به عنوان یکی از مشخصه‌های یک کامپیوتر به قدری در تعیین کارآیی آن اهمیت دارد که معمولاً به عنوان یکی از اجزای تشکیل دهنده نام کامپیوتر از آن یاد می‌شود. تراشه پردازشگر و اجزای الکترونیکی که آن را پشتیبانی می‌کنند، مجموعا به عنوان واحد پردازش مرکزی یا CPU شناخته می‌شوند.

واحد پردازش مرکزی واحد محاسباتی (ALU) و کنترلی (CU) رایانه‌است که دستورالعمل‌ها را تفسیر و اجرا می‌کند. رایانه‌های بزرگ و ریزرایانه‌های قدیمی بردهایی پر از مدارهای مجتمع داشته‌اند که عمل پردازش را انجام میداده‌اند. تراشه‌هایی که ریز پردازنده نامیده می‌شوند، امکان ساخت رایانه‌های شخصی و ایستگاه‌های کاری (Work Station) را میسر ساخته‌اند.

در اصطلاح عامیانه CPU به عنوان مغز رایانه شناخته می‌شود.

تاریخچه

پیش از ظهور اولین ماشین که به پردازنده‌های امروزی شباهت داشت؛ کامپوترهای مثل انیاک(‍‍‍‍‌‍ENIAC) مجبور بودند برای اینکه کارهای مختلفی را انجام دهند دوباره سیم کشی کنند. این ماشین‌ها اغلب به رایانه‌هایی، با برنامهٔ ثابت اطلاق می‌شد تا زمانیکه توانایی اجرای چند برنامه را پیدا کردند. عبارت "CPU" از زمانی برای ابزار اجرا کنندهٔ نرم‌افزار(برنامهٔ رایانه) تعریف شد؛ اولین ابزارهای که که عبارت "CPU" به آن‌ها اطلاق شد همراه ظهور اولین برنامهٔ ذخیره شدهٔ در رایانه بود.

ایدهٔ برنامهٔ ذخیره شده مربوط به بعد زمان طراحی ENIAC بود. در ۳۰ ژوئن سال ۱۹۴۵ (۹ تیر ماه ۱۳۲۴) قبل از اینکه انیاک کامل شود، دانشمند ریاضیدان جان فون نیومان در مقاله‌ای به نام «[[First Draft of a Report on the EDVAC» آن را شرح داده بود.سرانجام شکل کلی ارائه داده شده برای برنامهٔ قابل ذخیره شدن در رایانه در آگوست سال ۱۹۴۹(تیر ماه ۱۳۲۸) کامل شد.EDVAC برای اجرا یک سری دستوالعمل‌های معین (یا عملگرهای خاص) برای گونه‌های متفاوت، طراحی شده بود.این دستورالعمل‌ها می‌توانستند ترکیب شوند تا برنامه‌های مفید را بر روی EDVAC اجرا کنند. از نکات قابل توجه این بود که برنامه‌ای که برای EDVAC نوشته شده بود در یک حافظهٔ رایانه‌ای سریع؛ ذخیره شده بود که سریعتر از ثبت سخت‌افزاری است این پیروزی یک محدودیت شدید را بر ENIAC ایجاد می‌کرد و آن عبارت بود از این که مقدار بسیار زیادی از زمان و تلاش آن صرف تنظیمات دوباره برای انجام یک کار(پردازشی) جدید بود.با طراحی فون نیومان؛ برنامه یا نرم‌افزار که EDVAC اجرا می‌کرد می‌توانست تغییری ساده با محتوای حافظهٔ رایانه تغییر دهد.دستگاه‌های رقمی حال حاضر، همه با پردازنده‌هایی توزیع شده‌اند که به مدار گسسته و بنابراین به تعدادی تغییر المان برای متفاوت بودن و تغییر حالات احتیاج دارند. قبل از تجاری شدن ترانریستور؛ برای تغییر المانها از electrical relays و vacum tubes به صورت عمومی استفاده می‌شد. اگرچه اینها از مزایایی چون سرعت - به خاطر ساز و کار عمومی شان- برخوردار بودند ولی به خاطر بعضی مسایل غیرقابل اطمینان بودند.

این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید